رد زخم‌ها و بوی دود باروتِ هشت سال دفاع مقدس، همچنان در خاطره‌ها / ما با جنگ بیگانه نیستیم

وحید حاج سعیدی در یادداشتی نوشت: 

جنگ برای ما واژه غریبی نیست. ما جنگ را نشنیده ایم؛ بلکه آن را با تمام وجود احساس کرده ایم. آن هم نه یک روز و دو روز و یک سال و دو سال...  8 سال تمام با دست خالی در برابر 40 کشور دنیا ایستادیم. هنوز راویان جنگ و کهنه سربازان زیادی در بین مایند که از خاطرات جنگ صحنه های به زیادی به خاطر دارند. با وجود این شاهدان عینی زنده، برای تاریخ زود است درباره دلاوری ها و رشادت سربازان ایرانی گواهی بدهد!

همانانی که با دو پا رفتند و الان سال هاست که بر ویلچر تکیه زده اند! آنهایی که سالهاست بدون مسح پا وضو می‌گیرند! آستین های که به بالای پیراهن سنجاق شده اند؛ سرفه هایی که تمامی ندارند؛ چشم هایی که هنوز می‌سوزند و استخوان هایی که هیچگاه به مقصد نرسیدند. هستند پدران و مادرانی که هنوز هنگام ترک خانه کلید را به امید بازگشت نور چشمان شان زیر گلدان می‌گذارند!

ما جنگ ندیده نیستیم و آتش جنگ از ما دور نبوده است. زخم های جنگ هنوز با ماست. ما نسلی هستیم که اگر سن مان به جبهه رفتن نمی‌رسید، جا کلیدی و کیف پول دوران نوجوانی مان با عکس همکلاسی ها و پسر خاله و پسر عمه شهیدمان زینت می‌گرفت و معلم فارسی زنگ انشاء، نامه های همکلاسی هایمان را که از جبهه می‌فرستادند، می‌خواند.

ما با جنگ بیگانه نیستیم و ردپای جنگ روی خاک و دل ماست. ما وارثان قاب عکس عزیزانی هستیم که برای امنیت و آرامش ما از جان گذشتند. چرا که داستان تجاوز به خاک علیحده است. حقیقت امر جنگی که برای آرمان باشد دیگر تقابل نظامی نیست. می‌شود دفاع مقدس. حرمت دارد. تقدس دارد. ما این حرمت و تقدس را در هشت سال دفاع مقدس دیدیم و خواندیم و شنیدیم. میدانی که سال ها بعد از جنگ، همه ساله خاکش توتیای چشمان هزاران مسافران و بازدید کننده می‌شود و آرامگاه شهدایش، آرام بخش جانها...

شهدایی که قسم به خون ریخته شان اعتباری برابر با قسم جلاله پیدا می‌کند، اعتبار این دفاع آرمانی هستند. خواستم بدانید غنا و حرمت واژه جنگ برای ما با تجاوز کارانی که به قصد توحش و آدمکشی جنگ راه می‌اندازند، تفاوت دارد. ما جنگ برای حفظ ناموس و وطن و آرمان را مقدس می‌دانیم.

این ادعا را می‌توان حتی در اظهارات زیبا کلام ها، مازیار ها، دایی ها و کیانیان ها و به عبارتی اپوزسیون ها هم صحت سنجی کرد. جایی که صحبت از وطن و ناموس و خاک می‌شود، تقابل با سیاست های نظام رنگ می‌بازد و میدان یک دست می‌شود. حزب و احزاب، چپ و راست، محجبه و شل حجاب و بی حجاب، مسجدی و غیر مسجدی، دانشمند و کم سواد، سپاهی و ارتشی، روحانی و دانشگاهی، بازاری و کشاورز، معلم و دانش آموز و دانشجو و ... شعارشان یکی می‌شود و پشت هم می‌ایستند.

یادمان نرود اعتبار و حرمت جنگ در سرزمینی که 7000 سال اصالت و تاریخ دارد، با سرزمینی که عمرش از درختان پارک ها و خیابان های ما کمتر است، تفاوت دارد. تفاوت در خاکی است که 7000 سال قدمت و اصالت و فرهنگ دارد. دانش و تاریخ و هنر دارد. شاعر و دانشمند دارد. هنرمند و پهلوان دارد.

این مردم هویت و اصالت شان را از دیگران عاریه نگرفته یا ندزدیده اند و رژیم شان جعلی نیست که به طرفه العینی از میدان به در روند. آنها جنگ را نه از کتاب، که از جبهه واقعی آموخته‌اند و بر همین اساس پوزه متجاوز به کشورشان را به خاک خواهند مالید. چشمان متجاوز را از حدقه بیرون خواهند آورد و دستانش را قطع خواهند کرد. در فرهنگ و قاموس ما جنگ جایی ندارد ولی دفاع از سرزمین در وجود مان نهادینه شده است. ما با جنگ بیگانه نیستیم...