آیا فساد سیستماتیک در انتصابات مازندران وجود دارد؟ حذف نخبگان محلی؛ مازندران در چنگال پدرخوانده ها!

به گزارش باران شمال: استان مازندران، با جمعیتی نزدیک به ۳.۵ میلیون نفر و ظرفیت های علمی و مدیریتی بی نظیر، سال هاست در دام «سیاست های قبیله ای» و نفوذ شبکه های غیررسمی قدرت گرفتار شده است. درحالیکه نخبگان بومی این استان اغلب مجبور به مهاجرت به تهران یا سایر استان ها می‌شوند، بیش از ۴۰۲۰ تا درصد مدیران کل ادارات مازندران از استان های دیگر منصوب می‌شوند! این آمار تکان دهنده نه تنها نشان دهنده بی اعتمادی به توانایی های داخلی است، بلکه پرده از یک فساد ساختاری در نظام انتصابات استان برمی دارد.
* نقطه کور انتصابات؛ پدرخوانده ها چه کسانی هستند؟
– شبکه های نفوذ غیررسمی: براساس اطلاعات منابع آگاه در استانداری، انتصاب مدیران کل در مازندران نه بر اساس شایستگی، بلکه تحت تأثیر حلقه های قدرت متشکل از نمایندگان مجلس، بازنشستگان پرنفوذ، و خانواده های خاص انجام می‌شود.
– مثال عینی: انتصاب مدیران غیر بومی در استان مازندران(راه آهن شمال، درحالیکه چند نامزد بومی دارای رزومه های درخشان (از جمله دکترای مدیریت از دانشگاه های معتبر ) حتی به مرحله مصاحبه هم راه نیافتند!
*آسیب شناسی یک فاجعه
1. فرار مغزها از مازندران:
– براساس آمار دانشگاه مازندران، ۷۰ درصد فارغ التحصیلان ممتاز رشته های مدیریت و اقتصاد این دانشگاه به دلیل نبود فرصت های شغلی در زادگاهشان، به استان های دیگر یا خارج مهاجرت می‌کنند.
– واکنش یک نخبه بومی که نخواست نامش فاش شود: «من با رتبه تکرقمی کنکور مدیریت تحصیل کردم، اما برای یک پست ساده در اداره کار استان، به من گفتند “پارتی” لازم است! امروز در تهران مدیر یک شرکت خصوصی هستم.»
2. مدیران غیربومی؛ بیگانگان با جغرافیای مازندران
– یک کارمند ارشد استانداری می‌گوید: «مدیران غیربومی اغلب حتی شهرهای مازندران را نمی‌شناسند! پروژه های عمرانی را به شرکت های خارج از استان می‌سپارند و درک درستی از اولویت های مردم ندارند».
– نمونه شکست: پروژه نیمه تمامی که به دلیل بی تجربه گی مدیران غیربومی در مدیریت، به بحران زیست محیطی تبدیل شدند.
3. فساد مالی در سایه مدیریت غیرشفاف
– گزارش تائید نشده در سال ۱۴۰۲ نشان می‌دهد ۳۰ درصد پروژه های عمرانی تحت مدیریت مدیران غیربومی، بیش از ۵۰ درصد افزایش هزینه داشته اند!
مقایسه با استان های همجوار: چرا گیلان اجازه نمی‌دهد مدیران مازندرانی در آنجا مدیریت کنند؟
– آمار جالب توجه: در استان گیلان، ۹۰ درصد مدیران کل، بومی خود استان هستند و حتی پست های میانی نیز به غیربومی ها سپرده نمی‌شود. یا همین بغل گوشمان استان گلستان که مازندرانی ستیزی مدیران کل را به دفعات شاهد بودیم؛ این درحالیست که مازندران عملاً به «مزرعه شخصی» برخی چهرهای سیاسی تبدیل شده است!
*نقش شورای اداری استان؛ بازیگر یا تماشاچی؟
با وجود اینکه طبق قانون، شورای اداری استان باید بر انتصابات نظارت کند، اما منابع داخلی استان تأکید می‌کنند: «تصمیم گیری نهایی در مورد مدیران کل، در جلسات غیررسمی و پیش از تشکیل شورای اداری انجام می‌شود. اعضای شورا فقط مُهر تأیید می‌زنند!».
*پیامدهای شوم مدیریت غیربومی
– رشد فزاینده بیکاری: با وجود حضور مدیرانی از استان های دیگر، نرخ بیکاری مازندران در ۵ سال گذشته از ۹ درصد به ۱۴ درصد رسیده است!
– تعارض منافع: برخی مدیران غیربومی پروژه ها را به شرکت های تحت مالکیت بستگان خود در استان های دیگر واگذار می‌کنند.
– سکوت نخبگان: فضای رعب آور حاکم بر ادارات باعث شده بسیاری از منتقدان از ترس برچسب «اخلالگر»، سکوت اختیار کنند.
*راهکارهای فوری برای نجات مازندران
1. شفافسازی انتصابات
– انتشار عمومی رزومه و مراحل انتخاب همه مدیران کل در وبسایت استانداری.
– تشکیل «کمیته ضد فساد اداری» با حضور نمایندگان مجلس، اساتید دانشگاه و فعالان مدنی.
2. اختصاص سهمیه اجباری به مدیران بومی
– تصویب قانونی که حداقل ۸۰ درصد پست های مدیریتی به افراد بومی استان اختصاص یابد.
3. برخورد قضایی با پدرخوانده ها:
– بررسی پرونده های مالی مدیران غیربومی توسط دستگاه قضا و مصادره اموال نامشروع.
4. حمایت از نخبگان بازگشته:
– ایجاد «صندوق حمایت از مدیران جوان بومی» با وام های کم بهره و مشاوره های حرفه ای.
بر اساس این گزارش؛ اگر امروز پدرخوانده ها را مهار نکنیم، فردا مازندران را باید از نو ساخت!»