حقوق های نجومی و باور موجه!

خدابیامرز «هانری دورگینر» شاعر فرانسوی جایی گفته : نامه عاشقانه نوشتن خوب است. چون بعضی چیزهاست که خواستن آن از معشوق به صورت رو در رو آسان نیست، مثل درخواست پول!

نور به قبرت ببارد هانری ... گل گفتی و دُر سفتی... حقیقتاً یکی از سخت ترین کارها همین درخواست پول لاکردار است.

مخصوصاً از کار فرما ... مثلاً شما اگر شما از کارفرمایتان درخواست افزایش حقوق داشته باشید، تا ثابت نکند که از شما بدبخت تر است و در حال ورشکستگی ول کن نیست!  بعد هم معتقد است فقط به خاطر رضای خدا یا سر نرفتن حوصله اش، کارخانه اش را تعطیل  نمی‌کند!

بخش دولتی هم دست کمی از بخش خصوصی ندارد. دولت هم برای چندرغاز افزایش حقوق دو جین وعده و وعید می‌دهد و جد و آبا کارگر و کارمند را جلوی چشمان شان می‌آورد و آخر سر هم همان همیشگی و در حقش دعا...

اما این داستان در خصوص نجومی بگیران علی حده است و تومنی هشت صنار تفاوت دارد. چون اساساً نوع نگاه نجومی بگیران به مقوله حقوق نگاه اپیستومولوژیک است. در جریان هستید که اپیستومولوژی شاخه‌ای ازفلسفه است که به بررسی شناخت و باور موجه می‌پردازد.

به زبان ساده تر حقوق گرفتن این بزرگواران مثل پروانه شکار کردن ما معمولی ها و دنبال پروانه دویدن نیست، بلکه این جماعت در گوشه ای خیلی آرام به یک باور موجه عمیق می‌رسند و حقوق نجومی و کهکشانی به حساب شان سرشار می‌شود! ربطی هم به دولت رئیسی و روحانی و چپ و راست ندارد و تنها سر سیم باید وصل شود. بحث عميقا فلسفی است و زیاد با جهاز هاضمه من و شمای کارمند و کارگر سازگار نیست!

این باور موجه تا جایی در فیش های حقوقی نجومی نفوذ می‌کند که بعضاً کره از خود گاو بزرگتر است و پارامترهای دریافت های غیر حقوق رسمی، بیشتر از اصل حقوق می‌شوند!

جالب اینکه وقتی این دست پروانه ها روی دوش بزرگواران نجومی بگیر می‌نشینند با کیش کیش و فشارهای سیاسی و سر و صدای رسانه ها هم پرواز نمی‌کنند و حتی از دولتی به دولت دیگر منتقل می‌شوند و در مواردی همانجا زاد و ولد هم می‌کنند.

البته اینکه کارشناسان معتقدند «چقدر» را هم باید در نظر گرفت و براساس قانون خدمات کشوری، هیچ مدیری حق ندارد بیش از هفت برابر از دیگران بگیرد و برای حقوق سقف تعیین شده است، خیلی مهم است ولی باید ببینیم دوستان «چقدر» را با مشت و سفره چه کسانی اندازه گرفته اند؟! بالاخره چقدر داریم تا چقدر؟! قطعاً «چقدر» کسی که به حقوق نجومی و مفت خوری عادت کرده است با «چقدر» کسی که با عرق جبین و کارگری روزگار می‌گذراند تفاوت دارد! تفاوت ندارد؟!