روشن کردن چراغ «امیدواری به آینده» در دانشگاه ها/ رویاهایت را پاس کن!

وحید حاج سعیدی در یادداشتی نوشت: دوران تحصیل در دانشگاه بخشی از پازل زندگی جوانانی است که تعبیر رویاها و آرزوهای دور و درازشان را در کلاس ها، کارگاه ها، آزمایشگاه ها، کتابخانه ها و خوابگاه های دانشجویی می‌بینند و برای رسیدن به قله های موفقیت، به دنبال میانبر و چاکراه و مسیر فرعی نیستند.

کسانی که برای قبول شدن در یکی از رشته‌های مورد علاقه خود شب های طولانی بیداری و بی‌خوابی‌ها کشیده و با کسب رتبه‌های برتر، برای ادامه تحصیل، دوری از خانواده، دوستان و آشنایان را به جان خریده‌اند و راهی دیار دانش شده اند. اکنون هم به دور از جاه طلبی های غیر معقول و طی کردن یک شبه ره صد ساله، در صدد کسب علم و دانش راستین هستند.

امروزه با گسترش فضای مجازی و سرعت در انتشار اخبار و رویدادها و از سویی رواج برخی بی عدالتی های اجتماعی و اقتصادی شاهد انتشار اخبار پدیده های نوظهوری در جامعه در خصوص طی مدارج تحصیل دانشگاهی جعلی هستیم که روح علم و دانش را می‌خراشند و تن کسانی را که سال ها با دود چراغ برای توسعه و ترویج علم متحمل زحمات طاقت فرسا شدند، در گور می‌لرزانند.

وجود انواع و اقسام آگهی ها، پیامک ها و پست های اعطای مدرک بدون نیاز به حضور در کلاس و امتحان، فروش مقاله و پایان نامه، چاپ مقالات ISI، صندلی فروشی در دانشگاه ها و ...حقیقتاً دل دردمندان حوزه دانش را به درد می‌آورد.

با این وجود هستند دانشجویانی که برای جامه عمل پوشاندن به آرزوهایشان و تعبیر کردن رویاهای دوران کودکی شان، مسیر صحیح علم آموزی را پیشه قرار داده و به دنبال کسب علم و بهره مندی از تجارب اساتید و استخوان خرد کرده های دانشگاه ها هستند.

هر چند نتایج تحقیقات مختلف حاکی از آن است که امید به آینده در بین دانشجویان مقاطع تحصیلی مختلف با هم متفاوت است، اما بی تردید کسانی که برای آینده خود برنامه و راهبردی تعریف کرده اند، فارغ از رشته و شهر محل تحصیل و تبعیض ها و بی عدالتی ها و ... نگاهی مثبت به آینده دارند و مصداق جمله معروف «راهی خواهم یافت» یا «راهی خواهم ساخت» هستند. نسلی که با این نگاه در دانشگاه حضور دارد رو به جلو در حرکت است و با امیدواری رویاهایش را پاس می‌کند و به آینده می‌اندیشد.

چرا که اساساً آدمی به امید زنده است و امید به آینده، یکی از متغیرهای تاثیرگذار بر کیفیت زندگی و شادابی افراد جامعه و به ویژه نسل جوان است و وقتی راهبرد امید به آینده در ارتباط با قشر دانشجو به عنوان آینده سازان جامعه مطرح می‌شود، اهمیت آن دوچندان می‌شود.

امید است روزی همه جویندگان حقیقی علم به همه آرزوها و خواسته های قلبی شان دست یابند و همزمان نیز شاهد بازگشت علم به جایگاه اصلی اش در جامعه باشیم و عده ای برای یدک کشیدن القاب دکتر و مهندس، این جایگاه مقدس و معنوی را خدشه دار نکنند.