شهری، شهید آن همه ایثار و جان فشانی اند... / یک آذربایجانْ شهید

جنگ که تمام شد ما ماندیم و غروب های غریبانه و خداحافظی با داغ های بر دل نشسته... ما ماندیم و غم لحظه های جدایی و تنهایی... ما ماندیم و خاطرات یک نسل افتخار و جان فشانی و فداکاری ... نسلی که زمینی نبودند و بی تاب پرواز...

اما بی تابی ما با بی تابی جمعی دیگر متفاوت است. سال ها از جنگ گذشته است، اما هنوز قاب های عکس قدیمی روی طاقچه های خاطرات، اولین قبله گاه روزانه پدران و مادرانی است که دوری از شهد جان شان، مو ها و محاسن شان را زود تر از خزان روزگار سپید کرده و چشم هایشان را کم سو...

چشم هایی که سال ها به قاب عکس ها و سنگ قبرهایی دوخته شد که قرار بود صاحبان این عکس ها و سنگ ها، عصای دست روزگاری پیری شان باشند و پشت و پناه شان در پیچ های روزگار... اما اکنون چشم امیدشان شفاعت فرزندان و همسران و پدران شان، در سرزمین ابدی است. بسیاری شان نیز مشق طولانی انتظار چنان خسته شان کرد که خیلی زود به همیشه پیوستند.

جنگ تحمیلی هشت ساله، تاریخ را بی رحمانه و ناجوانمردانه رقم زد. کودکانی که در غیاب پدر بالیدند، همسرانی که فرزندان را در غیاب همسر با خون دل پروراندند و پدران و مادرانی که حسرت دامادی فرزندان شان تا ابد الاباد بر دل دردمند شان ماند.

اما بی رحمی و نامردی جنگ، هراسی در دل مردان دیار سرداران بزرگ این سرزمین، نینداخت و نخواهد انداخت و ده هزار شهید گلگون کفن این کهن دیار، مهر تائیدی بر رشادت های مردمانی است که ما امروز امنیت و آرامش مان را مدیون ایثار و جان فشانی شان هستیم.

امروز زن و مرد، پیر و جوان، خرد و کلان در جای جای این سرزمین پاک، مدیون رشادت ها و دلاوری های نسلی هستند که فداکاری، گذشت، شهامت، رشادت و دگر خواهی را خیلی پر رنگ تر، غنی تر و نغز تر از آنچه که در کتاب ها و دایره المعارف ها و فرهنگ لغات نوشته شده، تفسیر و تاویل کردند و تابلوی افتخار این سرزمین را هشت سال لاله گون با خون خود رنگ آمیزی کردند.

بی تردید دلیران خطه آذربایجان در ترسیم این تابلوی افتخار سهمی بسزا و جاوید دارند و خاطره ده هزار شهید این دیار مهر تائیدی بر وطن پرستی و ماندن تا پای جان در برابر اعتقادات رزمندگان آذری است.

همانانی که اجازه ندادند جاده‏های جاه طلبی و کشورگشایی عده ای با حمایت مستکبران بزرگ دنیا دلتنگمان کنند؛ ایستاندند و در برابر سرب داغ مردانگی شان را به رخ کشیدند ولی نگذاشتند سر در گریبان شبانه‏های تباهی، زار و نالان شویم. ایستادند و به احدی اجازه تعرض به وجبی از خاک سرزمین مان را ندادند. تمام قد و ایستاده می‏ستاییم تان و با صدای رسا فریاد می‌زنیم یک آذربایجانْ تا همیشۀ تاریخ، مدیون و شهید این همه فداکاری و ایثارتان است.